​Η λέξη πανικός έχει τις ρίζες της στο θεό της Φύσης Πάνα. Η όψη του Πάνα ήταν τόσο αποκρουστική, που όταν τον αντίκρισε η μητέρα του τρόμαξε και τον εγκατέλειψε στο δάσος. Ο Παν, τριγύριζε στα δάση παίζοντας τον αυλό του. Συνήθιζε να επισκέπτεται αιφνίδια τους ανθρώπους στο μεσημεριανό τους ύπνο και να τους προκαλεί πανικό. Σύμφωνα με το μύθο, στην μάχη του Μαραθώνα, όταν τον επικαλέστηκαν οι Έλληνες φωνάζοντας "Παν! Παν! Παν!", εκείνος εμφανίστηκε και έσπειρε τον πανικό στους Πέρσες, οι οποίοι παράτησαν ασπίδες και όπλα και άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι.
Οι άνθρωποι που ζουν με τις κρίσεις πανικού, περιγράφουν την εμπειρία τους με ανάλογη αναστάτωση. Η κρίση περιγράφεται ως κάτι αιφνιδιαστικό, τρομακτικό και βασανιστικό. Η ίδια η κρίση πανικού αλλά και η σκέψη αυτής τρυπώνει στο μυαλό, τους ακινητοποιεί και δεν τους επιτρέπει ξεφύγουν όσο κι αν το επιθυμούν. «Όταν με πιάνει κρίση πανικού νιώθω να μου κόβεται η αναπνοή, φοβάμαι πως θα πεθάνω. Αφού περάσει, σκέφτομαι διαρκώς αν θα μου ξανασυμβεί κι αυτό με τρελαίνει!», λέει η Άννα 25 ετών.

​O Freud ασχολούμενος με το ασυνείδητο, διαπίτωσε ότι είναι ένας χώρος μη αποδεχτός και βίαια ενεργός για τον κάθε ενα, αποτελούμενος κυρίως από απωθήσεις της παιδικής σεξουαλικότητας. Ο ίδιος διέκρινε ότι για να κατανοήσουµε την παιδική σεξουαλικότητα δηλαδή  τις επιθυµίες, την περιέργεια και τις αγωνίες των παιδιών σχετικά µε τη σεξουαλική ζωή, δεν επαρκεί µόνο η ιατρική- ανατοµική γνώση αλλά χρειάζεται καταρχήν να εξοικειωθούµε µε την ιστορία των πολιτισµών, την ψυχολογία των θρησκειών ,τη λογοτεχνία και τη µυθολογία. Έτσι το έργο του Freud είναι κατεξοχήν ανθρωπολογικό. Από ψυχαναλυτικής σκοπιάς ο µύθος είναι µια αφήγηση η οποία συµπυκνώνει ένα βαθύ νόηµα διαφορετικό από το προφανές. Δηλαδή ένα είδος σκέψης η οποία διχοτοµείται από την πραγµατικότητα και διέπεται από την αρχή της ηδονής γι' αυτό και θεωρείται ανάλογη με την ονειρική διαδικασία η οπόια επίσης διέπεται από την αρχή της ειδονής και αποκαλύπτει απωθημένες σεξουαλικές επιθυμίες . Στο έργο των αρχαίων τραγικών συγγραφέων βλέπουμε επίσης να αναδεικνύονται οι επιθυμίες οι οπόιες αν και απωθηµένες υπάρχουν πάντα µέσα µας. Αφού µύθος και όνειρο είναι από δοµικής πλευράς ανάλογα τότε στο µύθο γυρεύουµε-όπως και στο όνειρο- ένα αλληγορικό συµβολικό νόηµα, ένα λανθάνον µεταφορικό περιεχόµενο.
Mε αυτήν την έννοια ο µύθος είναι ένα αίνιγµα και αυτοί που τον παρακολουθούν πρέπει ν’ αναλάβουν µόνοι τους να κατανοήσουν όσα δεν είναι εκφρασµένα, όσα δεν αναφέρονται µε σαφή τρόπο όπως ακριβώς κάνει το παιδί-θεατής μέσα στα καθημερινά τεκτενόμενα της οικογένειάς του.