Η Ψυχανάλυση από τη θεμελίωση της στις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι και σχετικά πρόσφατα που ο αριθμός των γυναικών που εκπαιδευόνται ως ψυχαναλύτριες αυξήθηκε ραγδαία τίνοντας μάλλον να ξεπεράσει εκείνον των ανδρών στα περισσότερα ψυχαναλυτικά ινστιτούτα διεθνώς[1], υπήρξε ένας ανδροκρατούμενος επιστημονικός χώρος τόσο σε κλινικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο παραγωγής θεωρητικού συγγραφικού έργου. Σε αυτό το πλαίσιο και καθώς οι δύο τομείς είναι αλληλοεξαρτώμενοι αφού στην Ψυχανάλυση οι θεωρητικοποιήσεις προκύπτουν κυρίως από τα όσα εξελίσσονται στο κλινικό πεδίο, η στερεοτυπική εικόνα του αναλυτικού ζεύγους που εδραιώθηκε ως δεσπόζουσα αναπαράσταση στην κοινή συνείδηση αλλά και ως πρότυπο στα θεωρητικά κείμενα που ασχολούνταν με το θέμα της αναλυτικής σχέσης, αφορούσε ή βασιζόταν για αρκετές δεκαετίες στο ζεύγος του άνδρα αναλυτή και της γυναίκας αναλυόμενης.

Στα Τρία Δοκίμια για τη θεωρία της σεξουαλικότητας ο Freud (1905) παρουσιάζει τις βασικές θέσεις του για τη θηλυκότητα, και αναφέρεται στην ύπαρξη ως την εφηβεία, ενός σεξουαλικού μονισμού και στα δύο φύλα. Τόσο το μικρό αγόρι, όσο και το μικρό κορίτσι θεωρούν ότι το μόνο όργανο που υπάρχει είναι το ανδρικό γεννητικό όργανο: το πέος για το αγόρι και το αντίστοιχο του στο κορίτσι, η κλειτορίδα: “Η σεξουαλικότητα των μικρών κοριτσιών έχει ένα χαρακτήρα κυρίως ανδρικό.” Ωστόσο έρχεται η στιγμή- γύρω στην ηλικία των τεσσάρων ετών- όπου το αγόρι θα αντιληφθεί ότι τα κορίτσια δεν είναι όπως αυτό, ότι δεν κατέχουν πέος, ενώ το κορίτσι θα αντιληφθεί ότι του λείπει κάτι. Το αγόρι θα τρομάξει διαπιστώνοντας ότι υπάρχουν όντα χωρίς πέος και θα ερμηνεύσει αυτή την απουσία ως ευνουχισμό και θα φοβηθεί το ενδεχόμενο να του συμβεί το ίδιο. Το κοριτσάκι θα σκεφτεί επίσης ότι ευνουχίστηκε και θα έχει την επιθυμία να είναι αγόρι. Ο Freud θέτει στα Τρία Δοκίμια την ύπαρξη του άγχους ευνουχισμού και στα δύο φύλα και του φθόνου του πέους στα κορίτσια.

​Η έννοια της συμπληρωματικότητας των αντιθέτων, αντλεί την αδιαφιλονίκητη οντότητά της από τη μετωνυμία των φυσικών φαινομένων στην αρχαιότητα (π.χ. ήλιος/μέρα-φεγγάρι/νύχτα) που έθρεψε ηθικολογικές αντιστίξεις στα θρησκευτικά συστήματα, και αργότερα επιστεγάστηκε από τις επιστήμες (θετικές/αρνητικές ηλεκτρικές φόρτισεις – γλωσσολογική εννοιολογία –– ενορμήσεις ζωής και θανάτου στην ψυχανάλυση με την έννοια της συμπληρωματικότητας και όχι της αντίθεσης). Ο διαχωρισμός των αντιθέτων μέσα από το πρίσμα της αδιαμφισβήτητης συνύπαρξής τους, εμποδίζει την αντίληψη ενός καλού χωρίς το κακό, της αγάπης χωρίς το μίσος, του περιέχοντος χωρίς το περιεχόμενο, του θηλυκού χωρίς το αρσενικό από το οποίο διαφοροποιείται αλλά με το οποίο συμπληρώνεται. Στο συμπόσιο του Πλάτωνα ο Αριστοφάνης περιγράφει τον πλατωνικό μύθο των δίφυλων όντων που ο Δίας χώρισε για να τιμωρήσει την παντοδυναμία τους, ορίζοντας το πεπρωμένο της αέναης αναζήτησης του άλλου τους μισού. Τα δύο που συναρθρώνονται στο ένα, το ‘‘έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν’’, είναι μια οικουμενική ιδέα που συναντούμε και στην τέχνη, από την πρωτογενώς αμφίφυλη Seraphita του Balzac, ως τις ανδρόγυνες μορφές της pop κουλτούρας, όπως ο Prince ή o David Bowie, με την εικόνα του κατέχοντος και τα δύο φύλα υποκειμένου. 

​Μιλώντας για σεξουαλικότητα το μυαλό μας πάει κατά κύριο λόγο στην γενετήσια  πράξη μεταξύ ενηλίκων. Στην πραγματικότητα, όμως, η σεξουαλικότητα αφορά και άλλες σεξουαλικές δραστηριότητες, αλλά και μια σειρά διεγέρσεων και δραστηριοτήτων που χρονολογούνται ήδη από τη βρεφική ηλικία.
Η σεξουαλικότητα ενυπάρχει στο άτομο από τη γέννησή του και ενδείξεις αυτής μπορούμε να δούμε στη στύση του βρέφους, στην ενασχόληση με τα κόπρανα του νηπίου, στις ρομαντικές επιθυμίες του μικρού παιδιού, στις ονειρώξεις. Ωστόσο, αυτή η σεξουαλικότητα έχει ποιότητα πολύ διαφορετική από εκείνη του ενήλικα. Στην παιδική ηλικία είναι που μπαίνουν οι βάσεις που καθορίζουν στη συνέχεια την ομαλή ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη, την ανάπτυξη του χαρακτήρα, καθώς και το αν θα αναπτυχθούν κλινικά συμπτώματα κυρίως μετά την περίοδο της εφηβείας.