Πολλά έχουν γραφτεί για την εφηβεία. Η περίοδος με τις έντονες βιοσωματικές και ψυχοσυναισθηματικές αλλαγές έχει εμπνεύσει τα τελευταία χρόνια πολλούς μελετητές και ειδικούς τις ψυχικής υγείας.
Η εφηβεία είναι μια κρίση στη δική μας κουλτούρα και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η σεξουαλική ωρίμανση δε συνοδεύεται από μία ανάλογη ψυχική ωρίμανση. Για να οδηγηθεί ο έφηβος προς την ψυχική ενηλικίωση γίνεται σημαντικό να εγκαταλειφθούν οι γονείς ως πρωταρχικά αντικείμενα αγάπης. Αυτό αποτελεί ίσως την πιο οδυνηρή αλλά  συγχρόνως και αναγκαία  προυπόθεση για να προχωρήσει και να ολοκληρωθεί το στάδιο της εφηβείας.
Καθώς το σώμα του εφήβου αλλάζει και επέρχεται η σεξουαλική ωρίμανση, δεν μπορεί πλέον να διατηρήσει την “αγνότητα” των σχέσεων που είχε με τους γονείς του στην παιδική ηλικία. Ο έφηβος πρέπει να “αποχωριστεί” τους γονείς του με το να “διαφοροποιηθεί” από εκείνους. Μέσα από την ανάγκη του αποχωρισμού, αναζητά να δοκιμάσει τα “οριά” του υιοθετώντας για παράδειγμα προκλητικές συμπεριφορές ή εναντιωνόμενος  στις γονεϊκές απαγορεύσεις. 
Ο Winnicott θεωρεί ότι το να μεγαλώνει κανείς είναι μία επιθετική πράξη, διότι στην ιστορία κάθε εφήβου χρειάζεται να υπάρξει ένας συμβολικός φόνος, ο φόνος των γονιών. Λέμε “συμβολικός” διότι  αναφερόμαστε στο φόνο των γονεϊκών μορφοειδώλων δηλαδή στις γονεϊκές  αναπαραστάσεις που έχουν δημιουργηθεί ήδη από την παιδική ηλικία και στη συνέχεια έχουν εσωτερικευτεί. ​

​Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος του άρθρου.

Η επιτυχία είναι πιο περίπλοκη από την αποτυχία. Κατά μια έννοια είναι πιο βολικό να παραμείνει κανείς σε μια οικεία κατάσταση, ακόμα κι αν αυτό δεν τον ευχαριστεί. Η κατάκτηση της επιτυχίας - όπως κι αν την ορίζει ο καθένας - σημαίνει πως χρειάζεται να αφήσει το γνώριμο πίσω του και να αντέξει να εκτεθεί, να αξιολογηθεί, και να επιφορτιστεί με νέες ευθύνες και απαιτήσεις.  Από αυτή την άποψη μοιάζει σαν να θέλει κανείς να προστατεύσει τον εαυτό του από πιθανούς κινδύνους και ρίσκα, πόσο μάλιστα όταν η επιδίωξη της όποιας επιτυχίας δεν γίνεται αντιληπτή ως πρόκληση. Σίγουρα κανείς δεν θέλει να αποτύχει. Ίσως το πρόβλημα είναι πως για τους περισσότερους, ενώ ο φόβος της αποτυχίας είναι συνειδητός, ο φόβος της επιτυχίας παραμένει στο μεγαλύτερο μέρος του ασυνείδητος.

​Προχωρώντας στην αναζήτηση που αφορά το γιατί ο ασθενής χρήστης κάνναβης διακόπτει συχνά την θεραπεία του στο ιδιωτικό πλαίσιο ενός ψυχοθεραπευτή, χρειάζεται να διερευνήσουμε τον ρόλο της εξάρτησης και τη θέση που καταλαμβάνει τόσο το ναρκωτικό όσο και ο ίδιος ο θεραπευτής στην ψυχική πραγματικότητα του θεραπευόμενου. Ας συγκρατήσουμε από το πρώτο μέρος του άρθρου ότι το θεραπευτικό αίτημα του ασθενούς δεν είναι σχεδόν ποτέ η απεξάρτηση από το ναρκωτικό, αλλά η επιθυμία του να «βρει τον εαυτό του» ή να φτιάξει τις σχέσεις του χωρίς όμως να συνδέει το αίτημα αυτό με την χρήση και με ενδεχόμενη διακοπή της. Ο θεραπευόμενος «μπαίνει» δηλαδή στην ψυχοθεραπεία υπολογίζοντας ότι η χρήση της κάνναβης και η ψυχοθεραπεία –η οποία όπως θα δούμε παρακάτω παίρνει ψυχικά τη διάσταση της «χρήσης» ενός άλλου ναρκωτικού που δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον θεραπευτή- θα συνυπάρχουν δρώντας συμπληρωματικά, όπως τουλάχιστον το φαντάζεται ο ίδιος αρχικά. Αυτή η προσδοκία κάνει συχνά τον θεραπευόμενο να αποκρύπτει το γεγονός ότι κάνει χρήση μέχρις ότου νιώσει ότι ο θεραπευτής έχει «δεσμευτεί» μαζί του και άρα θα αναγκαστεί, τρόπον τινά, να ανεχτεί τη χρήση που πολλές φορές μπαίνει κυριολεκτικά και μέσα στη θεραπεία όταν ο θεραπευόμενος έρχεται «φτιαγμένος» στη συνεδρία.